O Dominikanach
Krótka historia Zakonu Dominikanów
XIII wiek oznaczał dla Kościoła duże przemiany, ale także kryzys i próbę odnowy. Oprócz trudów tego okresu, należy również zauważyć podejmowane w tym czasie pozytywne inicjatywy. Jednym z takich wydarzeń jest powstanie Zakonu Kaznodziejskiego (Ordo Praedicatorum – OP), którego założycielem jest św. Dominik de Guzman (1170 – 1221). Jego działania stanowiły odpowiedź na potrzebę posiadania doświadczonych i wyedukowanych kaznodziejów teologów, którzy mieli głosić Słowo Boże w duchu pierwszych apostołów i żyć zgodnie z naukami Ewangelii.
Powołany przez świętego Dominika zakon łączył w sobie wartości apostolstwa z kontemplacją. Podstawą praw, którymi kierują się bracia są zasady wyznawane przez świętego Augustyna. 21 stycznia 1217 to dzień, w którym Zakon Kaznodziejski oficjalnie został zatwierdzony przez Papieża Honoriusza III w Rzymie. Bracia, podobnie jak wszystkie wspólnoty zakonne, związani są ślubami ubóstwa, posłuszeństwa i czystości, które oznaczają całkowite poświęcenie Bogu i Zakonowi.
Ramy prawno-organizacyjne ustalone już na pierwszych kapitułach generalnych zakładały, że naczelnym wymiarem posługi braci jest kaznodziejstwo wśród wszystkich grup społecznych. Popularność i rozwój dominikanów spowodowane były uwzględnianiem przez braci potrzeb społeczeństwa, zapotrzebowaniem na ich działalność, a także dużym poparciem dla ich działań udzielanym przez papieży, którzy otoczyli zakon specjalną opieką. W 1320 roku istniało już około 600 klasztorów.
Intelektualny charakter zakonu spowodował związanie dominikanów z największymi ośrodkami uniwersyteckimi. Równolegle jednak stale prowadzono działalność apostolską i duszpasterską. Dominikanie wsławili się w Ameryce Północnej obroną prześladowanych Indian, a także aktywnością kaznodziejską na wschodzie Europy, w Azji oraz na Dalekim Wschodzie.
Klasztory dominikanów znajdują się prawie zawsze w centrach miast. Ich środkiem utrzymania pozostają datki wiernych. Są oni nazywani, podobnie jak franciszkanie, zakonem żebraczym bądź mendykanckim. Kaznodziejstwo oparte na rzetelnym przygotowaniu teologicznym to główny filar posługi braci. Uprawiali je w szczególności pośród heretyckich wspólnot albigensów, katarów i waldensów. Z tego powodu, za sprawą papieża Grzegorza IX, przekazano im urząd inkwizycji, który sprawowali od 1231 roku do końca średniowiecza.
Przez wiele wieków istnienia w Zakonie Kaznodziejskim wsławiło się wielu znanych, wielkich świętych, m.in. św. Tomasz z Akwinu, św. Albert Wielki, św. Katarzyna ze Sieny, św. Jacek, papież Pius V, bł. Michał Czartoryski, Mistrz Eckhart, Jan Tauler i inni.
Dominikanie w Katowicach
Do Katowic dominikanie przybyli 26.08.2012 i na zaproszenie metropolity katowickiego abpa Wiktora Skworca objęli duszpasterstwo w Parafii Przemienienia Pańskiego w śródmieściu.
Tego dnia dekretem generała Zakonu o. Bruno Cadoré OP w Katowicach został erygowany Dom Przemienienia Pańskiego Polskiej Prowincji Zakonu Kaznodziejskiego.