Projekt wnętrza, uwzględnia otwarty charakter oraz usytuowanie kościoła (w centrum miasta) i pomyślany jest, w naturalny sposób, jako przestrzeń liturgii, ale również miejsce indywidualnej modlitwy, kontemplacji i spotkania z samym sobą.

Poetyka surowej materialności jest wyrazem poszukiwania czegoś czystego, pierwotnego, a jednocześnie pozawala na odpowiednie wydobycie znaczenia każdego wprowadzonego w ten obszar gestu, słowa, dźwięku, zapachu czy przedmiotu.

Ponad narracyjność stawia doświadczenie spotkania – w wymiarze indywidualnym i wspólnotowym. Jest w końcu propozycją powrotu do źródeł prostych znaków.

Powściągliwość i klarowność formy tego wnętrza respektuje również pierwotne, modernistyczne plany Tadeusza Łobosa, do których udało się dotrzeć podczas pracy nad projektem, a jednocześnie dobrze wpisuje się w charyzmat zakonu dominikańskiego.

W warstwie formalnej mamy do czynienia z geometrią determinowaną materią i światłem, jego modulacją i zmiennością. Światło odpowiada za kreowanie atmosfery tego miejsca — atmosfery sprzyjającej wyciszeniu i kontemplacji –zbudowanej na kontraście między materialną trwałością struktury, a ulotnym charakterem oddziaływania czynników naturalnych.

Architektonika ściany ołtarzowej tworząca przestrzenny rysunek krzyża powstały w wyniku umownego „złożenia” powierzchni, eksponuje podwójny charakter materialności – w jej realnym i duchowym wymiarze. Odkrywa wielowymiarowość tego, co obecne – co widzimy, czego dotykamy i tego co rodzi się w nas jako doświadczenie metafizyczne/religijne, a co najpełniej „widoczne” jest w sakramencie Eucharystii.